Włodzimierz RONIEWICZ
(1893-1956)
Absolwent Wydziału Inżynierii Politechniki Wiedeńskiej i Wydziału Inżynierii Politechniki Lwowskiej. Od roku 1945 Kierownik Katedry Budownictwa Wodnego I, a później Katedry Regulacji Rzek i Budowy Kanałów Politechniki Krakowskiej. W latach 1947-1952 Dziekan Wydziału. W 1953 roku Prorektor do spraw nauki Politechniki Krakowskiej. Autor licznych publikacji naukowych i skryptów. Zaprojektował i zrealizował wiele urządzeń melioracyjnych oraz obiektów piętrzących wodę. Cieszył się dużym szacunkiem młodzieży i współpracowników.
Romuald ROSŁOŃSKI
(1880-1956)
Wybitny polski uczony i znakomity inżynier. Ukończył Politechnikę Lwowską, Politechnikę w Charlottenburgu oraz geologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował kolejno w: Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Lwowskiej, przy budowie kolei podziemnej w Brooklynie, budowie wodociągu dla miasta Nowy Jork. Po powrocie do kraju realizował wielkie inwestycje, jak np. zaopatrzenie w wodę Zagłębia Śląsko-Dąbrowskiego; budował wodociąg i kanalizację miasta Przemyśla, wodociągi Łodzi i Warszawy, prowadził badania geologiczne związane z budową wielu zbiorników wodnych (Porąbka, Rożnów, Czchów, Kozłowa Góra). Doktoryzował się w roku 1909 w Politechnice Lwowskiej i tamże habilitował się w roku 1924. w roku 1937 objął Katedrę Budownictwa Wodnego w Politechnice Lwowskiej. Po drugiej wojnie światowej objął Katedrę Budownictwa Wodnego II, a następnie Katedrę Budowy Zapór i Siłowni Wodnych w Politechnice Krakowskiej. Był autorem siedemdziesięciu pięciu wartościowych krajowych i zagranicznych publikacji naukowych. Był cenionym naukowcem, inżynierem i dydaktykiem, a wielu jego wychowanków zostało profesorami (Z. Kajetanowicz, Z. Mikucki, A. Wieczysty). Zajmuje trwałą pozycję w poczcie polskich profesorów Inżynierii Środowiska.
Mieczysław WRONA
(1903-1961)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. Kierownik Katedry Miernictwa I, a później Katedry Geodezji Politechniki Krakowskiej. W latach 1951-1952 Prodziekan, a w okresie 1952-1958 Dziekan Oddziału Wodnego Wydziału Inżynierii, od 31.08.1953 samodzielnego Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej. Autor wielu opracowań geodezyjnych dla ważnych obiektów miejskich i przemysłowych. Konstruktor uniwersalnego probierza libel i krótkoogniskowego przetwornika fotogrametrycznego.
Zbigniew KAJETANOWICZ
(1898-1973)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. Z Politechniką Krakowską związany od roku 1950. Tytuł profesora otrzymał w roku 1961. w latach 1955-1964 Kierownik Katedry Budowy Zapór i Siłowni Wodnych. W latach 1958-1963 Prodziekan Wydziału Budownictwa Wodnego. Był Kierownikiem PIHM i doradcą większych inwestycji wodnych w Polsce południowej. Był wybitnym hydrologiem, twórcą genetycznej metody obliczeń hydrologicznych oraz specjalistą w zakresie gospodarki wodnej. Autor wielu publikacji z zakresu hydrologii o podstawowym znaczeniu. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i szeregiem odznaczeń resortowych. Do ostatnich chwil życia współpracował z gronem swoich licznych wychowanków.
Marian CZERWIŃSKI
(1893-1973)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. Asystent Katedry Wodociągów i Kanalizacji Politechniki Lwowskiej, starszy asystent Katedry Melioracji Studium Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1930 organizuje w Państwowej Szkole Przemysłowej Wydział Melioracyjny i zostaje jego Kierownikiem, a od roku 1945 zostaje Dyrektorem Liceum Wodno-Melioracyjnego. W latach 1958-1963 Dziekan Wydziału Melioracji Wodnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. W latach 1956-1961 Kierownik Katedry Regulacji Rzek i Budowy Kanałów Politechniki Krakowskiej. Członek Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN, członek Rady Komitetu Nauki i Techniki. Był wieloletnim przewodniczącym Oddziału Polskiego Związku Inżynierów i Techników Sanitarnych PZIiTS NOT w Krakowie.
Stanisław SZERSZEŃ
(1898-1975)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. W latach 1949-1958 Prorektor Politechniki Śląskiej. Poseł na Sejm PRL w kadencji 1951-1956. Od roku 1958 Kierownik Katedry Geometrii Wykreślnej i Dziekan Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej w latach 1958-1966. Autor wielu publikacji naukowych, skryptów i podręczników z zakresu geometrii wykreślnej. Jego podręcznik “Nauka o rzutach” uzyskał 11 wznowień, każdorazowo w kilkudziesięcio-tysięcznych nakładach. Odznaczony honorową odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL i Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
Michał SZCZEPANIAK
(1902-1976)
Po ukończeniu Szkoły Przemysłowej podjął pracę w Katedrze Miernictwa i Astronomii Politechniki Lwowskiej. Współpracował z profesorami Wilczkiewiczem i Wroną. Efektem tej współpracy była budowa multipleksowego przetwornika do fotogrametrii. W roku 1945 angażuje się przy organizowaniu Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej. Pracował z wielkim poświęceniem w Katedrze Geodezji na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej. Był serdecznym przyjacielem i nauczycielem młodzieży oraz cenionym, przez szerokie grono geodetów praktyków, fachowcem.
Stanisław PROKOP
(1907-1981)
W latach 1936-1944 pracował w Politechnice Lwowskiej jako mechanik kierowca. W roku 1947 podejmuje pracę laboranta w Katedrze Budowy Dróg w Politechnice Krakowskiej. Od roku 1954 uczestniczył w budowie laboratorium wodnego Wydziału Budownictwa Wodnego, wykazując umiejętności w bardzo szerokim zakresie: murarstwa, stolarstwa, ślusarstwa, mechaniki i elektromechaniki. Był przykładem rzetelnego i sumiennego pracownika. w uznaniu wielkiego wkładu pracy odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Bolesław KORDAS
(1933-1981)
Rektor Politechniki Krakowskiej w latach 1975-1981, członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, ekspert United Nations Development Programme. W latach 1973-1975 był Dyrektorem Instytutu Inżynierii Wodnej, a następnie w okresie 1978-1981 Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej, Kierownikiem Zakładu Hydrauliki i Hydromechaniki od momentu jego powstania w roku 1974 aż do tragicznej śmierci w roku 1981. Poświęcił się hydraulice i hydromechanice. Opublikował ponad 70 rozpraw i artykułów. Przyjaciel młodzieży, opiekun młodej kadry naukowej. Odznaczony licznymi odznaczeniami państwowymi resortowymi, medalami instytucji naukowych krajowych i zagranicznych. Całe życie związany był z Politechniką Krakowską.
Feliks SZWED
(1908-1981)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. Od roku 1946 pracownik Politechniki Krakowskiej. W latach 1961-1970 Kierownik Katedry Regulacji Rzek i Budowy Kanałów, a od roku 1970 był pierwszym Dyrektorem Instytutu Inżynierii Wodnej w kadencji 1970-1973. W latach 1953-1957 pełnił funkcję Prodziekana Wydziału Budownictwa Wodnego. Opracował wiele zrealizowanych projektów dotyczących regulacji rzek i potoków, jak również z innych dziedzin gospodarki wodnej. Autor wielu publikacji naukowych i wydawnictw skryptowych. Za działalność naukową i dydaktyczną odznaczony Medalem X-lecia, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Andrzej OBERC
(1920-1981)
Ukończył Uniwersytet Lwowski i Uniwersytet Jagielloński. W okresie 1945-1947 pracownik Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie Akademii Górniczej. W roku 1954 mianowany docentem. w latach 1954-1959 Prorektor Akademii Górniczo-Hutniczej. Od roku 1961 pracownik Politechniki Krakowskiej, organizator i Kierownik Katedry Geologii Inżynierskiej i Hydrogeologii. W roku 1975 uzyskał tytuł profesora. w latach 1975-1978 Dziekan Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej. Zasłużony pedagog i wychowawca. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Zasłużony Nauczyciel PRL.
Zbigniew SKĄPSKI
(1903-1985)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. W roku 1940 kierownik służby topograficznej w II Dywizji Strzelców Pieszych na froncie francusko-niemieckim, w latach 1941-1945 szef służby geodezyjnej przy budowie alpejskiej drogi Sustenstrasse w Szwajcarii, 1949-1952 Dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Mierniczego w Krakowie i równocześnie pracownik naukowo-dydaktyczny Akademii Górniczo-Hutniczej.
Od roku 1961 związany z Politechniką Krakowską. Wieloletni Kierownik Katedry Geodezji. Specjalista w zakresie geodezji inżynieryjno-przemysłowej. Współautor monografii i autor podręczników oraz skryptów z tej dziedziny. Wieloletni Przewodniczący Wojewódzkiego Oddziału Stowarzyszenia Geodetów Polskich, a także członek Rady Głównej NOT. Odznaczony m. in. francuskim Krzyżem Wojennym z Gwiazdą Brązową, Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Jerzy SOBCZAK
(1922-1987)
Absolwent Politechniki Krakowskiej. Pracę zawodową rozpoczął od Zespołu Elektrowni Wodnych Rożnów-Czchów, a od roku 1954 związał się z Politechniką Krakowską, jako nauczyciel akademicki. Specjalista z zakresu budowli piętrzących i elektrowni wodnych. Pełnił m. in. funkcje Kierownika Zakładu Budownictwa Wodnego oraz Prodziekana Wydziału ds. nauczania. Autor wielu publikacji oraz 3 podręczników z zakresu budownictwa wodnego. Był członkiem m. in. Międzynarodowego Komitetu Wysokich Zapór, Komisji Gospodarki Wodnej przy Oddziale Krakowskim PAN i wielu innych towarzystw naukowych. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności.
Zbigniew PIETRZYK
(1929-1994)
Ukończył w 1954 roku Wydziały Politechniczne Akademii Górniczo-Hutniczej. Odbył trzyletnie studia aspiranckie w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych Politechniki Śląskiej pod kierunkiem prof. St. Ochęduszki. Doktoryzował się w roku 1961 na Wydziale Mechanicznym Energetycznym Politechniki Śląskiej; stopień doktora habilitowanego uzyskał w roku 1968 na Politechnice Krakowskiej. W roku 1982 został profesorem nadzwyczajnym, zaś w 1992 profesorem zwyczajnym. W Politechnice Krakowskiej pracował od roku 1953, zaś na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej od roku 1974. Zorganizował Zakład Ogrzewnictwa i Wentylacji, który w roku 1992 został przekształcony w Instytut Inżynierii Cieplnej i Ochrony Powietrza.
Tadeusz GABRYSZEWSKI
(1906-1995)
Studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej ukończył w roku 1933. Od roku 1947 do 1967 związany z Politechniką Wrocławską, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję Dziekana Wydziału Inżynierii Sanitarnej. Od roku 1969 pracownik Politechniki Krakowskiej. Współorganizator Katedry Wodociągów i Kanalizacji oraz Instytutu Inżynierii Sanitarnej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1966, zaś profesora zwyczajnego w roku 1972. Specjalista w zakresie zaopatrzenia w wodę i usuwania ścieków. Autor wielu publikacji i podręczników. Członek wielu organizacji i rad naukowych. Odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
Tadeusz CHLIPALSKI
(1904-1997)
Absolwent Politechniki Lwowskiej. z Politechniką Krakowską związany od roku 1972. Wcześniej pracował w szeregu biurach projektowych i szkołach we Lwowie, w Bielsku i Krakowie; w czasie drugiej wojny światowej w przemyśle lotniczym we Francji i Anglii. W latach 1953-1972 zatrudniony w Politechnice Śląskiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1964, zaś profesora zwyczajnego w roku 1972. Specjalista w zakresie ogrzewnictwa i wentylacji. Organizator specjalności Urządzenia cieplne, zdrowotne i ochrona powietrza na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Krakowskiej. Odznaczony m .in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Piotr JEŻ
(1940-2001)
Absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej; całe życie zawodowe związany z Instytutem Inżynierii i Gospodarki Wodnej, w którym przez wiele lat pełnił funkcję zastępcy Dyrektora ds. dydaktyki. Specjalista w zakresie hydraulicznych badań modelowych, przepływu wód gruntowych oraz regulacji stosunków wodnych. Dydaktyk oddany młodzieży i niezwykle przez nią ceniony. Zawodnik, a później aktywny działacz AZS, pomysłodawca i współorganizator Biegu Kościuszkowskiego Politechniki Krakowskiej – imprezy początkowo uczelnianej, a obecnie międzynarodowej. Odznaczony m. in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Artur WIECZYSTY
(1929-2002)
Profesor Artur Wieczysty urodził się w 1929 roku we Lwowie. Burzliwe losy wojenne rzuciły Go do Krakowa, gdzie w roku 1955 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej. Pracę w Politechnice Krakowskiej rozpoczął w 1954 roku. W roku 1961 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych a w roku 1968 doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w roku 1980 a profesora zwyczajnego w roku 1988. w wieku 35 lat powierzono Mu obowiązki kierownika Katedry Budowy Zapór i Siłowni Wodnych. Pełnił m.in. funkcje dyrektora Instytutu Inżynierii Sanitarnej i Ochrony Środowiska, kierownika Katedry Zaopatrzenia w Wodę i Usuwania Ścieków oraz dziekana Wydziału Inżynierii Środowiska przez 5 trzyletnich kadencji w okresie 1973-1996. Od roku 1973 jest nieprzerwanie członkiem Senatu Akademickiego Politechniki Krakowskiej.
Profesor położył ogromne zasługi dla ukształtowania obecnej pozycji Wydziału. Kiedy w roku 1973 rozpoczął swoją pierwszą kadencję dziekańską, Wydział był jednokierunkowy (Budownictwo Wodne) i posiadał w swym składzie zaledwie 3 profesorów. Kiedy kończył swą ostatnią kadencję (1996), Wydział posiadał pełne prawa akademickie i zatrudniał 10 profesorów i 18 doktorów habilitowanych oraz obejmował swym profilem cały obszar inżynierii środowiska, co sprawia, że plasuje się on obecnie w ścisłej czołówce pokrewnych wydziałów w Polsce.
Profesor jest wybitnym uczonym z zakresu inżynierii środowiska. W działalności naukowej Profesora można wyróżnić dwa obszary. Pierwszy (1965-1978) zaznaczył się badaniami modelowymi i terenowymi zasobów wód podziemnych i metodami ich określania. Znaczącym ich rezultatem był podręcznik akademicki Hydrogeologia inżynierska. Stanowi on po dziś dzień podstawowe dzieło w zakresie teorii geofiltracji i jej zastosowań w praktyce inżynierskiej. Znaczącym dorobkiem naukowym Profesora na skalę międzynarodową są Jego prace badawcze poświęcone ocenie skutków wpływu piętrzenia rzek na tereny przyległe. Profesor był pomysłodawcą i organizatorem cyklicznej międzynarodowej konferencji Matematyczne modelowanie ujęć wody podziemnej. Drugi obszar (1978-2001) obejmuje problematykę systemów zaopatrzenia w wodę i usuwania ścieków. Jest twórcą ponadregionalnej szkoły naukowej niezawodności i bezpieczeństwa tych systemów.Obejmuje ona 21 wychowanków profesora w 5 ośrodkach naukowych kraju. Rezultatem prac badawczych tej szkoły są liczne pierwsze światowe rozwiązania dotyczące oceny i metod podnoszenia niezawodności tych technicznych systemów. Łącznie dorobek publikacyjny Profesora obejmuje 238 prac naukowych krajowych i zagranicznych, w tym l o podręczników oraz 15 prac monograficznych. Imponujące są również osiągnięcia dydaktyczne profesora Artura Wieczystego, który od 45 lat prowadzi wykłady i seminaria. Wypromował 16 doktorów nauk technicznych, opracował 68 recenzji doktorskich, habilitacyjnych i nominacyjnych. Potwierdzeniem autorytetu Profesora jest Jego dwukrotny wybór na członka Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (1996-2002). Bardzo istotna dla rozwoju nauki jest Jego działalność w krajowych i zagranicznych instytucjach naukowych. Jest wieloletnim członkiem dwóch Komitetów Naukowych PAN. Posiada szeroko rozwiniętą indywidualną i instytucjonalną współpracę z zagranicą. Za wkład w rozwój współpracy naukowej z University of Texas otrzymał w roku 1985 godność Honorowego Obywatela Miasta Austin. Znaczący jest również wkład Profesora do praktyki inżynierskiej. Wymienić tu należy m.in. prace studialne i projektowe związane z zaopatrzeniem w wodę wielu polskich miast oraz przemysłu. Ma wybitny udział w uratowaniu Krakowa przed podtopieniem wodami podziemnymi wywołanym spiętrzeniem Wisły. Był projektantem i weryfikatorem wielu zamierzeń inwestycyjnych w zakresie inżynierii środowiska. Profesor Artur Wieczysty został wyróżniony jedenastoma nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Ministra Edukacji Narodowej. W 1985 roku został laureatem zespołowej Nagrody Miasta Krakowa a w roku 2000 prestiżowej nagrody AQUARIN. Za swą działalność otrzymał wiele odznaczeń państwowych, resortowych i regionalnych, m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Przedstawiając sylwetkę profesora Artura Wieczystego należy wspomnieć także o Jego zainteresowaniach pozanaukowych. W przeszłości czynnie uprawiał sport. Odnosił liczne sukcesy w międzynarodowych konkursach tańca towarzyskiego. Może poszczycić się szesnastokrotnym mistrzostwem Polski. Interesuje się historią, zagadnieniami związanymi ze Lwowem i stosunkami polsko-ukraińskimi. Profesor cieszy się zasłużoną opinią wybitnego uczonego i dydaktyka, który wykreował wiele karier naukowych. Jest uważany za pierwszoplanową postać w inżynierii środowiska w Polsce. Jego nazwisko wiązane jest zawsze z Politechniką Krakowską, której poświęcił całe swoje pracowite życie.
Jerzy KURBIEL
(1933-2002)
Absolwent Politechniki Wrocławskiej ze specjalizacją oczyszczania wody i ścieków, pogłębioną stażem w USA oraz innych znaczących ośrodkach zagranicznych. Od roku 1969 związany z Politechniką Krakowską, w której stworzył Katedrę Oczyszczania Wody i Ścieków. Dzieląc się swą wiedzą i doświadczeniem, wypromował licznych doktorów i fachowców znanych w kraju i zagranicą. Prace Katedry ukierunkował zarówno na współpracę z nauką światową, jak i związek z praktyką. Miał wiodący udział w rozwoju i wdrożeniu najnowszych generacji oczyszczalni ścieków w Polsce. Członek wieku organizacji i rad naukowych w kraju i zagranicą. Odznaczony m. in. Medalem Edukacji Narodowej i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.Absolwent Politechniki Wrocławskiej ze specjalizacją oczyszczania wody i ścieków, pogłębioną stażem w USA oraz innych znaczących ośrodkach zagranicznych. Od roku 1969 związany z Politechniką Krakowską, w której stworzył Katedrę Oczyszczania Wody i Ścieków. Dzieląc się swą wiedzą i doświadczeniem, wypromował licznych doktorów i fachowców znanych w kraju i zagranicą. Prace Katedry ukierunkował zarówno na współpracę z nauką światową, jak i związek z praktyką. Miał wiodący udział w rozwoju i wdrożeniu najnowszych generacji oczyszczalni ścieków w Polsce. Członek wieku organizacji i rad naukowych w kraju i zagranicą. Odznaczony m. in. Medalem Edukacji Narodowej i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Janina KONIOR-SCHAEFEROWA
(1922-2003)
Absolwentka Politechniki Krakowskiej. Początkowo interesowała się hydrauliką i hydromechaniką W późniejszym okresie skupiła swą uwagę i pasję na kształtowaniu odpływu ze zlewni górskiej. Prowadziła badania terenowe potoków, ustaliła stosowne klasyfikacje rodzajów zlewni a także opracowała metody szacowania i określania ilościowego procesu odpływu. W dorobku posiada 80 publikacji i 40 referatów. Za swą działalność naukową, dydaktyczną, społeczną i organizacyjną została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem XXX . lecia, a także Honorową Odznaką Politechniki Krakowskiej. Jej wielką pasją życiową, którą zaszczepiła wielkiej społeczności politechnicznej były góry, propagowanie ich piękna i narciarstwo.
Bolesław OSUCH
(1932-2004)
Wybitny specjalista w dziedzinie hydrologii doświadczalnej i regionalnej w obszarze Karpat, uważany był za twórcę tzw. Krakowskiej Szkoły Hydrologii. Był wychowawcą wielu pokoleń polskich hydrotechników i promotorem naukowym doktorów. Całe życie związany był z Politechniką Krakowską. Profesor Bolesław Osuch w działalności organizacyjnej na rzecz Politechniki Krakowskiej pełnił wiele funkcji: prorektora Politechniki Krakowskiej ds. studenckich, dziekana Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej (obecnie Inżynierii Środowiska), dyrektora Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej, kierownika Zakładu Hydrologii. Był członkiem senackich, rektorskich i wydziałowych Komisji a także ogólnopolskich głównie dydaktycznych grup roboczych. Był inicjatorem, organizatorem oraz kierownikiem naukowym dwóch cyklicznych międzynarodowych konferencji . naukowych pt. .LAS i WODA. oraz branżowej .HYDROTECHNIKA. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal XXX-lecia PK, otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Honorową Odznakę PK, medal Zasłużony dla PK a także medale za zasługi dla województw: nowosądeckiego, tarnowskiego oraz dla miast: Krakowa i Przemyśla. Jego wielką życiową pasją była terenowa stacja dydaktyczno-badawcza w Stróży.
Henryk SŁOTA
(1944-2006)
Profesor Henryk Słota – jeden z najwybitniejszych polskich autorytetów w dziedzinie gospodarki wodnej w Polsce był absolwentem Wydziału Inżynierii Środowiska. Po zakończeniu studiów w 1969 roku rozpoczął pracę w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW), a od 1973 roku pracował w Politechnice Krakowskiej jako nauczyciel akademicki, zachowując jednocześnie związek z IMGW. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1976 roku, zaś doktora habilitowanego w 1984 roku. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1998 roku na podstawie wniosku Rady Wydziału Inżynierii Środowiska PK. W latach 1989-90 pełnił funkcję podsekretarza stanu odpowiedzialnego za gospodarkę wodną w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W latach 1990-93 był Pełnomocnikiem Rządu do spraw współpracy w dziedzinie gospodarki wodnej na wodach granicznych oraz w dziedzinie ochrony środowiska. Swoje bogate doświadczenie praktyczne i naukowe wykorzystywał w pracy dydaktycznej kształcąc kolejne pokolenia specjalistów w zakresie gospodarki wodnej. Od roku 1991 kierował zespołem Zakładu Gospodarki Wodnej w Instytucie Inżynierii i Gospodarki Wodnej PK. Profesor Henryk Słota był członkiem kilku organizacji naukowo – technicznych, między innymi: Komitetu Gospodarki Wodnej PAN (w latach 1990-96 członek Prezydium oraz Przewodniczący Sekcji Systemów Gospodarki Wodnej), Komisji Głównej ds. Rozwoju i Eksploatacji Systemów Wodnych i Melioracyjnych NOT (od 1986 r.), Państwowej (a później Krajowej) Rady Gospodarki Wodnej (w latach 1997-98 przewodniczący Rady).
prof. dr hab. inż.
Julian PAŁKA
(1924-2008)
Studia wyższe ukończył na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej w Gliwicach w latach 1945-1949. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1959 r. na Wydziale Budownictwa Przemysłowego i Ogólnego Politechniki Śląskiej, stopień doktora habilitowanego uzyskał na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w 1962 r. W roku 1969 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1980 r. tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk technicznych. Pracę zawodową rozpoczął w Gliwickim Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego w 1948,a po ukończeniu studiów przeniósł się do Katedry Statyki Budowli Politechniki Śląskiej, gdzie od 1955 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Fundamentowania. W 1962 r. został służbowo przeniesiony do Politechniki Krakowskiej na stanowisko kierownika Katedry Mechaniki Gruntów i Fundamentowania. W 1970 r.z Jego inicjatywy powstał Instytutu Geotechniki, którego był, z kilkuletnią przerwą, do końca swej pracy w Politechnice Krakowskiej. W latach 1966-74 pełnił funkcję dziekana Wydziału Budownictwa Wodnego. Był autorem ok. 120-tu oryginalnych pracach naukowych: monografii, artykułów, referatów naukowych, które dotyczyły badań właściwości podłoża gruntowego oraz nowoczesnych metod posadowienia. Był promotorem licznych prac doktorskich oraz autorem recenzji prac doktorskich, habilitacyjnych oraz wniosków na tytuł profesora. Był doskonałym dydaktykiem i wychowawcą młodzieży. Był autorem lub współautorem 9 skryptów z dziedziny mechaniki gruntów i fundamentowania. Profesor Julian Pałka był członkiem wielu krajowych i międzynarodowych stowarzyszeń naukowych i organizacji technicznych m.in.: International Society of Soil Mechanics and Fundation Engineering; Polski Komitet Geotechniki; Sekcja Mechaniki Gruntów, Skał oraz Fundamentowania PAN; Komisja Budownictwa PAN w Krakowie; Komisja Nauk Technicznych PAN; Polskie Towarzystwo Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1990r. był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego IX Krajowej Konferencji Mechaniki Gruntów i Fundamentowania w Krakowie. Bogate doświadczenia zawodowe oraz rozległa wiedza naukowa uzewnętrzniła się w bardzo owocnej współpracy Profesora z Gospodarką Narodową i obfitowała szeregiem ciekawych rozwiązań. Jego ponad 500 ekspertyz i około 280 pac projektowych dotyczyło wdrożenia nowatorskich metod posadowienia obiektów zwłaszcza dla Resortu Górnictwa i Hutnictwa oraz Budownictwa. 26 patentów, 2 wzory użytkowe oraz 5 wniosków racjonalizatorskich dotyczyło zarówno udoskonaleń metod badawczych w geotechnice jak i technologii posadowień. Za swoje wybitne zasługi na polu nauki, dydaktyki, rozwoju kadry naukowej oraz współpracy z gospodarką narodową był Profesor wielokrotnie nagrodzony i uhonorowany. Otrzymał m.inn.5 nagród Ministra Edukacji Narodowej, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,. Medal Komisji Edukacji Narodowej. Profesora cechowała wybitna umiejętność współpracy ze środowiskiem, życzliwość dla studentów i współpracowników oraz zdolność do nowych poszukiwań w dziedzinie, której poświęcił całe swoje naukowe i zawodowe życie. Zjednał sobie przez to uznanie środowiska naukowego i zawodowego oraz wdzięczność współpracowników.
Stanisław Andrzej RYBICKI
(1929-2011)
Urodził się 22.06.1929 w Krakowie, gdzie ukończył szkoły: podstawową, gimnazjum ,a następnie zdał maturę w I Liceum im. B.Nowodworskiego. W trakcie nauki w Liceum był drużynowym jednej z najstarszych polskich drużyn harcerskich : 7 KDH (zwanej w Krakowie „Szarą Siódemką”). Studia podjął na Wydziale Inżynierii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, ukończył je 30.05.1952 roku uzyskując dyplom magistra inżyniera budownictwa. Wydział Inżynierii AGH w roku 1954 został przekształcony w Politechnikę Krakowską. Jeszcze będąc studentem, rozpoczął od 1.10.1951 pracę zawodową w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych (znanym później jako Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego w Krakowie). W biurze tym przeszedł pełną drogę zawodową od stanowiska asystenta projektanta, następnie (od 1952 roku) projektanta, starszego projektanta , kierownika pracowni (1959-1976) do generalnego projektanta. Od 1978 do 1994 r był koordynatorem merytorycznym dla wszystkich biur resortu gospodarki komunalnej w Polsce w zakresie wodociągów. Zorganizował w tym czasie 29 seminariów projektantów, z których każde oparte było na kolejnym tomie specjalistycznej monografii wydawanej pod redakcją Dr inż. S.A.Rybickiego.Jako projektant w latach 1951-2010 zaprojektował i prowadził nadzory na budowach kilkudziesięciu obiektów ujęć i uzdatniania wody, oczyszczalni ścieków. Opracował także projekty setek kilometrów przewodów wodociągowych i kanalizacyjnych w różnych rejonach Polski, choć szczególnie intensywnie pracował dla miast Polski południowej. Projektował także obiekty infrastruktury komunalnej zrealizowane w b. NRD (Poczdam) i Iraku (Mishraq). Po przejściu na emeryturę w roku 1994 pozostał nadal aktywny jako projektant i konsultant, szczególnie przy projektach modernizacji istniejących obiektów i dostosowania ich do zaostrzonych wymogów związanych z akcesją Polski do Unii Europejskiej. Służył także swoją wiedzą innym projektantom jako konsultant , ekspert i autor licznych koncepcji technologicznych.Od roku 1975 do 2009 Stanisław A. Rybicki łączył pracę zawodową jako projektant z działalnością naukowo-dydaktyczną na Politechnice Krakowskiej (na Wydziałach: Inżynierii Środowiska, Inżynierii Lądowej oraz Architektury). W roku 1979 uzyskał na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Krakowskiej stopień naukowy doktora. Od roku 1975 do roku 2002 był zatrudniony na etacie docenta na Wydziale Inżynierii Środowiska, gdzie wypromował ponad 90 magistrów i inżynierów. Ogłosił drukiem ponad 200 referatów o tematyce technicznej i naukowej w tym także w języku niemieckim i angielskim (a także jeden referat w języku węgierskim). Bezpośrednio po studiach Stanisław A. Rybicki podjął działalność w Polskim Zrzeszeniu Inżynierów i Techników Sanitarnych, współorganizując i organizując około 40 konferencji naukowo-technicznych i sympozjów. Został wybrany na Prezesa Oddziału Krakowskiego PZITS, pełnił tę funkcję w latach 1981-1992 a następnie pełnił z wyboru funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego w latach 1988-2004. Za swoje zaangażowane w działalność tej organizacji otrzymał w roku 1994 godność Członka Honorowego PZiTS. W roku 2010 otrzymał Nagrodę Specjalną SEEN-PZITS AQUARINA im. doc. dr. Krzysztofa Lipińskiego. Dr inż. Stanisław A. Rybicki zawsze pracował na rzecz integracji środowiska zawodowego , stąd Jego silne zaangażowanie w działalność Izby Gospodarczej „Wodociągi Polskie”, za co w roku 2000 otrzymał godność członka honorowego Izby. Został odznaczony wieloma odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi w tym: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Zasługi dla ZHP oraz Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju.
Elżbieta Kocwa
(1918-2011)
Absolwentka Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1950 -1966 pracowała kolejno: w Zakładzie Mikrobiologii Technicznej Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Krakowie i Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej Akademii Medycznej w Krakowie. Od roku 1967, przez 32 lata była pracownikiem Politechniki Krakowskiej. W roku 1967 zorganizowała od podstaw Zakład Technologii i Biologii Wód i Ścieków w Katedrze Wodociągów i Kanalizacji na ówczesnym Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej, który stał się punktem wyjścia do utworzenia w roku 1970 dwóch Zespołów: Zespołu Biologii Sanitarnej oraz Zespołu Technologii Wody i Ścieków. W roku 1975 uzyskała tytuł profesora nauk przyrodniczych. Prof. dr hab. Elżbieta Kocwa była wybitną specjalistką z zakresu biologii sanitarnej oraz mikrobiologii wód, ścieków i powietrza. Była wybitnym naukowcem, wychowawcą i nauczycielem wielu pokoleń studentów i ich przyjacielem. Cechowała się wysoką kulturą, szlachetnością i patriotyzmem. Pełnione funkcje na Wydziale to m.in.: Kierownik Zakładu Technologii i Biologii Wód i Ścieków, Kierownik Zakładu Biologii Sanitarnej, Prodziekan Wydziału Inżynierii Sanitarnej, Przewodnicząca Wydziałowej Komisji Stopni i Rozwoju Kadry Naukowej, Redaktor Kolegium Redakcyjnego Wydawnictw P.K., Kierownik Studium Podyplomowego. Obszar badań: mikrobiologia wody, ścieków i powietrza, produkcja rozpuszczalników organicznych i spirytusu, opracowanie mikrometod metabolicznych do oznaczania cech biochemicznych bakterii, włączonych do amerykańskiego podręcznika Miniaturized Microbiological Methods, utworzenie kolekcji drożdży rozkładających fenole, wysekcjonowanie kultury drożdży O11 stosowanej w gorzelniach polskich. Jest autorką ponad 60 publikacji, w tym 2 książki Mikrobiologia i hydrobiologia, Biologia w ochronie zdrowia i środowiska oraz skrypt pt. Ćwiczenia z mikrobiologii ogólnej dla wyższych szkół technicznych. Autorka 1 patentu, 12 ekspertyz, 50 prac dla gospodarki narodowej. Wypromowała 2 doktorów nauk technicznych, recenzowała kilkanaście prac doktorskich, prace habilitacyjne, kilka wniosków o nadanie tytułu profesora, podręczniki. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim O.O.P., Medalem 40-lecia PRL, 3 Nagrodami Ministra, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 50-lecia PTM, 3 Tarczami Herbowymi za zasługi dla województwa nowosądeckiego, Medalem 50-lecia P.K., honorową odznaką PK, 4 Nagrodami z Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie (1950 – 1958).
prof. dr hab. inż.
Maria PLEWA
(1929-2012)
Studia na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH w Krakowie ukończyła w 1953 r. Doktorat uzyskała w 1966 r., habilitowała się w 1977 r., a profesorem nadzwyczajnym została w 1994 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1952 r. W latach 1952-1965 pracowała kolejno jako asystent i starszy asystent na AGH. Na Politechnice Krakowskiej pracowała od 1968 r., najpierw jako adiunkt, w latach 1979-1991 jako docent, a w latach 1991-1994 jako profesor PK. W 1994 r. została profesorem nadzwyczajnym. W latach 1981-2000 pełniła funkcję kierownika Zakładu Geologii Inżynierskiej i Hydrogeologii w Instytucie Geotechniki PK. W 2000 r. przeszła na emeryturę. Specjalność naukowa prof. Marii Plewy to geologia, petrografia, petrofizyka. Jej dorobek naukowy obejmuje prace z zakresu geotermiki, petrofizyki, geochemii pierwiastków śladowych w fosforytach oraz węglu brunatnym i kamiennym. Zajmowała się również migracją szkodliwych pierwiastków do atmosfery. Ważniejsze pozycje książkowe i publikacje, których była współautorem lub autorem to: Petrofizyka (podręcznik akademicki, MEN 1992 r.), Geotermal Atlas of Europa (wyd. International Ass. of Sejsmology and Physics of the Eart’s Int., Berlin 1992), Analiza możliwości wykorzystania w Polsce suchych gorących skał (1990) oraz podręcznik dla studentów wyższych szkół technicznych pt. Geologia inżynierska w inżynierii środowiska. Za swą działalność została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
prof. dr hab. inż.
Kazimierz PIETRZYK
(1928-2013)
Urodził się 28.10.1928 r., w Krakowie. Zmarł 06.11.2013r. Studia inżynierskie na Wydziale Budownictwa Wodnego PK ukończył w 1951 r., a magisterskie na wydziale o tej samej nazwie na Politechnice Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1952 r. w Krakowskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego (w latach 1952-1958 starszy projektant). Doktorat uzyskał w 1964 r., habilitował się w 1970 r., a profesorem nadzwyczajnym został w 1987 r. Na Politechnice Krakowskiej pracował od 1957 r. do 1983 r. i był kolejno: asystentem, adiunktem, docentem i profesorem. W latach 1983-1992 pracował: na Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach i ponownie od 1990 r., na Politechnice Krakowskiej. Prof. K. Pietrzyk pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budownictwa Wodnego PK (1969-1971), dziekana tego Wydziału (1973-1975), prorektora PK (1975-1978). Był również dziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach (1984-1987), a w latach 1990-1994 kierownikiem Katedry Geotechniki tejże Politechniki. Był długoletnim dyrektorem Instytutu Geotechniki PK. Specjalność naukowa prof. K. Pietrzyka – to mechanika gruntów, fundamentowanie i geotechnika drogowa. Dorobek naukowy stanowią 84 prace związane z problematyką przemarzania gruntów, posadowienia na słabym podłożu, zmian warunków hydrogeologicznych i ich wpływu na posadowienie obiektów oraz realizacji budowli ziemnych.
Profesor za swą działalność został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975 r.), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976 r.). | Otrzymał również Nagrodę Prezydenta m. Krakowa (1975 r.)
Lech Wysokiński
(1936-2013)
Absolwentka Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1950 -1966 pracowała kolejno: w Zakładzie Mikrobiologii Technicznej Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Krakowie i Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej Akademii Medycznej w Krakowie. Od roku 1967, przez 32 lata była pracownikiem Politechniki Krakowskiej. W roku 1967 zorganizowała od podstaw Zakład Technologii i Biologii Wód i Ścieków w Katedrze Wodociągów i Kanalizacji na ówczesnym Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej, który stał się punktem wyjścia do utworzenia w roku 1970 dwóch Zespołów: Zespołu Biologii Sanitarnej oraz Zespołu Technologii Wody i Ścieków. W roku 1975 uzyskała tytuł profesora nauk przyrodniczych. Prof. dr hab. Elżbieta Kocwa była wybitną specjalistką z zakresu biologii sanitarnej oraz mikrobiologii wód, ścieków i powietrza. Była wybitnym naukowcem, wychowawcą i nauczycielem wielu pokoleń studentów i ich przyjacielem. Cechowała się wysoką kulturą, szlachetnością i patriotyzmem. Pełnione funkcje na Wydziale to m.in.: Kierownik Zakładu Technologii i Biologii Wód i Ścieków, Kierownik Zakładu Biologii Sanitarnej, Prodziekan Wydziału Inżynierii Sanitarnej, Przewodnicząca Wydziałowej Komisji Stopni i Rozwoju Kadry Naukowej, Redaktor Kolegium Redakcyjnego Wydawnictw P.K., Kierownik Studium Podyplomowego. Obszar badań: mikrobiologia wody, ścieków i powietrza, produkcja rozpuszczalników organicznych i spirytusu, opracowanie mikrometod metabolicznych do oznaczania cech biochemicznych bakterii, włączonych do amerykańskiego podręcznika Miniaturized Microbiological Methods, utworzenie kolekcji drożdży rozkładających fenole, wysekcjonowanie kultury drożdży O11 stosowanej w gorzelniach polskich. Jest autorką ponad 60 publikacji, w tym 2 książki Mikrobiologia i hydrobiologia, Biologia w ochronie zdrowia i środowiska oraz skrypt pt. Ćwiczenia z mikrobiologii ogólnej dla wyższych szkół technicznych. Autorka 1 patentu, 12 ekspertyz, 50 prac dla gospodarki narodowej. Wypromowała 2 doktorów nauk technicznych, recenzowała kilkanaście prac doktorskich, prace habilitacyjne, kilka wniosków o nadanie tytułu profesora, podręczniki. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim O.O.P., Medalem 40-lecia PRL, 3 Nagrodami Ministra, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 50-lecia PTM, 3 Tarczami Herbowymi za zasługi dla województwa nowosądeckiego, Medalem 50-lecia P.K., honorową odznaką PK, 4 Nagrodami z Instytutu Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie (1950 – 1958).
Józef FISZER
(1925-2015)
W okresie okupacji od kwietnia 1942 do lipca 1944 roku służył w Szarych Szeregach, żołnierz krakowskiego Kedywu Armii Krajowej „Grom”, ps. „Myśliński”, od lipca 1944 do stycznia 1945 roku w Oddziale Partyzanckim „Grom” i w Samodzielnym Batalionie Partyzanckim „Skała” Armii Krajowej. Miał stopień podporucznika. W latach 1945-49. studiował na Wydziale Inżynierii Lądowo-Wodnej Akademii Górniczej (obecnie AGH), uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa wodnego. W latach 1947-1951 był asystentem w Katedrze Budownictwa Wodnego II. Od roku 1950 pracował w biurach projektów i instytucjach państwowej administracji. W okresie pracy w Biurze Komunalnym był autorem lub współautorem projektów wodociągów dla Łańcuta, Rzeszowa, Mielca, Poznania, rozbudowy sieci kanalizacyjnej miasta Krakowa. Od 1959 r. na stanowisku kierownika Wydziału Gospodarki Wodnej i Ochrony Powietrza w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie. Równocześnie w latach 1955-1956 prowadził wykłady na studiach wieczorowych Wydziału Budownictwa Lądowego. W 1963 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu. Od 1964 r. jako starszy wykładowca był organizatorem, a następnie kierownikiem Katedry Melioracji Wodnych na Wydziale Budownictwa Wodnego PK. Od 1970 r. pracował na stanowisku docenta, pełniąc kolejno funkcje zastępcy dyrektora Instytutu Inżynierii Sanitarnej, prodziekana Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, kierownika Zakładu Gospodarki Wodnej i dyrektora Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej. Działalność naukowo-badawcza doc. dr inż. J.Fiszera związana jest z problematyką dotyczącą jakości wód powierzchniowych i kompleksową ich ochroną przed zanieczyszczeniem, zaopatrzenia w wodę, ze szczególnym uwzględnieniem metodyki wyznaczania stref ochronnych wokół zbiorników i ujęć wodnych, usuwania i oczyszczania ścieków, utylizacji wód kopalnianych. Jest autorem około 80 rozpraw i 80 artykułów naukowych publikowanych w wydawnictwach polskich i zagranicznych. Jest również autorem lub kierownikiem ponad 70 niepublikowanych opracowań dla gospodarki narodowej. Wykształcił wiele roczników inżynierów, ukształtował wielu badaczy. Jest promotorem około 160 prac magisterskich i 3 doktoratów. Był działaczem Polskiego Zrzeszenia Inżynierów Techników Sanitarnych pełniąc funkcje Przewodniczącego Sekcji Balneotechnicznej i członkiem Towarzystwa Technicznego, oraz Światowego Związku Żołnierzy AK. Doc. dr inż. J.Fiszer za swoją działalność wojenną, zawodową i społeczną otrzymał szereg odznaczeń państwowych, wyróżnień i nagród, wśród nich Krzyż Partyzancki, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Armii Krajowej, Medal Wojska, Złotą Odznakę Honorową NOT, a także Medal Zasłużony dla Kultury Polskiej, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę PK i Medal 50-lecia PK. Powszechnie lubiany i szanowany przez młodzież. Dla młodszych pracowników był nauczycielem, mistrzem i autorytetem moralnym.
